Als galeriehouder
Sinds het begin van mijn opleiding aan Syntra (september 2023) ondersteun ik kunstenaar Bram Eliaert in de verdere uitbouw van zijn atelier/galerie in Gent. Bram was al enkele jaren actief in de Wijzemanstraat, waar werk van zijn hand werd getoond. Vanaf september 2023 ben ik mee ingestapt om deze werking te professionaliseren en open te stellen voor publiek.

In februari 2025 kon Bram een eigen pand aankopen, op slechts 100 meter van de vorige locatie. In mei verhuisden we naar deze nieuwe, ruimere plek, die op 3 mei feestelijk werd geopend.

Mijn aanpak als galeriehouder vertrekt vanuit de wens om kunst toegankelijker te maken. Ik wil actief drempels verlagen, onder meer door deel te nemen aan open tuindagen, open atelierdagen en andere laagdrempelige initiatieven die ontmoeting stimuleren. Kunst mag geen gesloten wereld zijn, maar moet uitnodigen tot vertraging, verwondering en dialoog.

De galerie zie ik niet als een klassieke tentoonstellingsruimte, maar als een levendige plek waar bezoekers de tijd krijgen om te zijn met de kunst – waar ze kunnen blijven, herhalen en verdiepen. Het oeuvre van Bram Eliaert wordt hier niet gepresenteerd als een reeks losse objecten, maar als een samenhangend, groeiend verhaal.

Geïnspireerd door de inzichten van Bart Verschaffel en Herman Parret over de rol van de galeriehouder, zie ik mezelf als een brug tussen kunstenaar en publiek. Kunst is geen consumptieobject, maar een ervaring. Ik wil kunst tonen op een manier die betekenis krijgt voor mensen persoonlijk, én die aansluit bij grotere verhalen in onze samenleving – en tegelijk kunstenaars ondersteunen die hun eigen pad volgen, ook buiten de academische structuren.

​

Bram Eliaert

Poëzie, gestold in brons – zo zou je de bomen van Bram Eliaert kunnen omschrijven. Ze groeien als verbindingen tussen hemel en aarde, tussen toen en later. In hun verstrengelde vormen toont Eliaert onze diepe verbondenheid met de natuur. Hij weet de kracht en de ontroering van bomen tastbaar te maken in sculpturen die ademen, bewegen en herinneren.

Zijn werk vertrekt vaak vanuit oud hout – vergane takken, wortels, stammen – die hij omvormt tot nieuwe, organische groeivormen. Daarmee symboliseren zijn sculpturen de cycli van verval en vernieuwing, van leven, dood en wedergeboorte. Ze zijn meer dan objecten: het zijn momenten van verstilling, reflectie en vertraging.

Eliaerts bomen nodigen uit tot voelen, tot opnieuw kijken. In hun stilte ligt een uitnodiging: om stil te staan bij wat vergankelijk is, en wat blijft. Om de kunst niet alleen te zien, maar ook te beleven.

​

De bomen van Bram Eliaert

De sculpturen van Bram Eliaert zijn poëzie, gestold in brons. Zijn bomen fluisteren over vergankelijkheid, kracht en verbondenheid. Ze verbeelden het ritme van de natuur – groei en verval, stilte en beweging. Sinds 2000 creëert Eliaert sculpturen en installaties die getuigen van vormelijke helderheid en symbolische gelaagdheid. Zijn werk balanceert moeiteloos tussen figuratie en abstractie, tussen leesbaarheid en spiritualiteit, eenvoud en complexiteit – zonder ooit aan poëtische kracht te verliezen.

Bomen zijn voor Eliaert de groeiende verbinding tussen hemel en aarde, tussen toen en nu, tussen nu en later – de as van de wereld. Hun takken en wortels verstrengelen zich met het afgestorven hout, het oude lichaam van de boom, en vormen zo een beeld van leven en dood, herinnering en toekomst. Zijn werk toont een diep verlangen naar vereniging van mens en natuur – twee entiteiten die zich in de Westerse samenleving steeds verder van elkaar verwijderd hebben. Zijn sculpturen nodigen niet uit tot afstandelijke observatie, maar tot verbinding: ze zijn wachters, tekens, gestolde vragen.

Opgegroeid in een landelijk dorp vond Bram zijn eerste verbondenheid met de natuur. In bomen herkent hij het menselijke lichaam – verstrengeld met tijd, herinnering en verlangen. Zoekend naar betekenis pendelde hij van zijn 18de tot zijn 24ste tussen India en België. In India werd hij diep geraakt door de eeuwenoude beeldhouwkunst en het spirituele wereldbeeld waarin mens en natuur één zijn. Het leven zonder luxe en verwachtingen beviel hem. Terug in Gent vond hij een meester in Walter De Buck. Zeven jaar werkte hij als assistent in diens atelier, waar hij meewerkte aan monumentale beelden en zelf leerlingen begeleidde.

Zijn ambachtelijke basis bouwde hij verder uit via een opleiding koperbewerking en metaalbewerking bij het beeldhouwercollectief vzw Loods 13, gevolgd door een specialisatie in bronsgieten aan Syntra Brugge. In diezelfde periode gaf hij les, coördineerde tentoonstellingen en nam deel aan internationale masterclasses, met een uitgesproken voorkeur voor meesters gevormd binnen de klassieke Florentijnse scholen – waar het zoeken naar balans tussen vorm, anatomie en expressie centraal staat. Tussen 2011 en 2013 werkte hij als atelierverantwoordelijke in een voorziening voor mensen met een beperking. Sindsdien legt hij zich volledig toe op zijn eigen oeuvre.

Zijn sculpturen – uniek, met de hand geboetseerd, gegoten volgens de traditionele cire perdue-methode en individueel gepatineerd – tonen een harmonieus samenspel van natuur en licht. Elk werk is een vertraging, een ademruimte, een pauze in de stroom van beelden. Een energie tussen het geplande en het toevallige. Het is een dans met vergankelijkheid, een choreografie van vorm en herinnering. Zijn bomen zijn voortdurend in wording – elk werk is een antwoord, en meteen weer een vraag.

In zijn eigen woorden: “Mijn kunst is een terugkeer naar Moederaarde. Door mijn sculpturen word ik een verlengstuk van de natuur, en de natuur wordt een verlengstuk van mijn lichaam.”
Zijn werk combineert leven, dood, wedergeboorte en spirituele transformatie – niet als symboliek alleen, maar als lichamelijke aanwezigheid.

​​